NAKKAŞ İLE CARİYE 4

                                                                  Çile-i Aşk                                                                                                   

Öyle bir esişle esti ki!

Farklı iklimlere savurdu hayat bizi Nakkaş. Ne ben seni bildim. Ne de sen beni bulabildin. Ne hikâyemizi tam ortasından ikiye bölen nehir o eskisi… Ne de çığlıkları kulaklarımıza işleyen çöl kuşları bizim bildiklerimiz.                                               

Velhasıl Nakkaş. Biz eski biz değiliz.

Hükümranlıklarımız bizden ayrı bir coğrafyada yaşamın izini arayan suların ardına düştü. Bizim kendinden menkul esatirimiz doğmadı hiçbir halk mitolojisinin orta yerine. Destanlarımız ellerinde kırmızı karanfiller taşıyan hasekilerin kim bilir kaçıncı sahifesine düşen ruznamesinde saklı kaldı. Ne bir saltanatın ihtişamından nasibimizi aldık ne de çetr-i hilafete sığınıp kaldık. Uzun lafın hülasası... Biz bu hikâyenin öksüz ve yetim kahramanlarıydık yalnız.

Adı koyulmamış her varlığın varlığından şüphe duyulan bir âlemde, varlığımız yalnız adımız kadar vardı. Sorsalar şimdi ‘Siz kimsiniz?’ diye. Elcevap ‘Biz kim miyiz?’ Kimiz biz? Sanımız hangi devlet kaydına düşürüldü? Kim tarafından okundu kulağımıza ezanımız? Adımızı nerden aldık? Hangi diyarın köşesinden dönünce sokağın tam sağına düşer adresimiz. ‘Var mı bizi içinizde tanıyan?’

Dahası, ölsek bizi kim tanır?

Nefeslerimiz boşluğa üflenen cılız soluklardı. Biz nefes almayı yaşamak sanırdık da sınanırdık. Ne çetin bir sınavmış derken bulurduk kendimizi hakikatin kucağında. Yolculuğun suretten başlayıp manaya doğru gittiğini öğrendiğimizde ise elimizde avucumuzda ve hatta kalbimizde olan ne varsa harcamıştık suret uğruna. Ağır bir bedeldi. Bedel ağırlaştıkça hafifledi dünyadaki varlığımız. Varlığımızla da yokluğumuz kadar tezada düştük. Bir var idik bir yok olduk.

Olacak iş değil bizim hikâyemiz Nakkaş. Kurt ile ceylanı bir araya getirmek arzusu… Fırtınanın ortasından kandille geçmek… En emniyetsiz öykünün nihayeti dahi bizim öykümüze benzemedi hiçbir zaman. Biz belki de kendi sonumuza bile şaşırıp kaldık. Ne gökten üç elma düştü… Ne de kimseler çıkıp oturdu kerevetimize. Sonumuzu kendimiz yazdık.

Devletler bile kaybetmek için büyürdü. Biz kazanmayı umarak ateşimizi kendi ellerimizle söndürdük. Ateş var… Umut vardı. İki var arasında hep yok kaldık. Ne kadar da kısaydı yokluğun tarihçesi. Ye, vav, kaf… Ah Nakkaş! Bir var olsaydık.

Var olsaydık sen defterlerini karalamış olmayacaktın boş yere. Ben ismimi yitirmeyecektim meşin ciltli lügatlerin arasında.

Bir kaderdi ki bizimkisi, varlığı benim varlığım. Yokluğu benim yokluğum. Gecenin karanlığında büyürken zaman denen mefhum, biz kim bilir biz kaçıncı rüyamızın eşiğinde dururduk. Kaderden büyük kader, ateşten yakıcı kor varmış. Rüyamızda yaşamaya öylesine dalmışız ki hangi kaderin bize takdir edildiğini fark etmemişiz bile. Ne ateşe atılmaya mecalimiz ne de kadere yanmaya rızamız vardı. Kıyametimiz bize her gün biraz daha yaklaşıyordu. Fakat biz yanlış tutulan bir hesaptık.

Bir gül mühresi vuruldu yüreğimizin esved noktasına. Bir dizi tereddüt geçti kalbimizin üzerinden. Aşk var mıydı? Neydi? Neredeydi? Önce isim peşinden varlık gelirdi hep. O halde Süleyman varsa, Mecnun varsa, Bülbül varsa, Maşuk varsa, Yusuf varsa, Tahir, Kerem, Hüsrev varsa… Çöl varsa, Kuyu varsa, Zindan varsa, Dağ, taş varsa, Muhammed varsa, Hu varsa. Dahası çilesi varsa. O vakit vardı aşk da.

Nakkaş! Küçümsememeliydik aşkın çilesini.

Nakkaş sen içimdeki ülkenin yangınlarını bilir misin? Gözlerimdeki buğuların ardından bakarak hangi yaraya hangi merhemin kar edebileceğini… Fırtınalarını bilir misin yüreğimin, her mevsim tüm bildiklerimi darmadağın eden? Bir kalp bir kalp için nasıl çarpar. Ve bir kalbin çırpınışından sonra ne kalır geriye?

Dön geriye Nakkaş geldiğin yoldan. Kapat defterini ve dağılsın bütün bu hikâye. Çünkü Nakkaş aynı şeylerden bahsederken bile ayrı şeylerden dem vuran iki ayrı bedenleriz biz. Dokun dağılsın her şey. Ne sen beni görmüş ol ne de ben seni bilmiş olayım. Yum gözlerini ve kaybet bizi. Kaybet ki kimse bilmesin baştan beri ikimizin de ayrı düşü gördüğünü. Ne yan Pervane ol ne yakıl misal-i Şem.

Vazgeç Nakkaş! Gülün acısı Bülbül’ü geçti.

Çiz Nakkaş adımızın üstünü. Hiçbir şey kalmasın bizden geriye. Ne masal gemileri ne düzme şehzadeler ne de Azaplar… Büyük bir boşluk kalsın bizden. Bilmesin kimse niye öldüğümüzü. Yok olsun bizimle beraber bütün bildiklerimiz. Ayine-i mücellada nihan kalsın adımız.

Karanlıktayız Nakkaş. Şayet sönmemiş olsaydı üstümüzdeki ışık, uzamasaydı bizi ayıran çizgi, sana gözlerine şiirsiz bakılamayacak, süzme ışıklı koridorlardan geçen odalıklardan, kalbini olmayacak bir aşka düşüren hattatlardan söz edecektim.

Kim kimin hikâyesini bozmakta Nakkaş? Kimin nefesiyle yaşamaktayız? Kim figüran, kim başrolde? Yanan kim, yakılan kim? Kim kimin iki parmağının ucunda olan? Nakkaş susarsam kaybolacaksın. Karanlıktasın. Kimseler bilmeyecek gözlerinin rengini. Saçlarının kıvrımlarını, aşklarını, savaşlarını, kirpiklerini bilmeyecek kimseler. Ve bilmeyecek kimse her baktığın aynada sana bakan gözlerin asıl sahibini.

Daha fazla yorma beni Nakkaş. Ya al eline defterlerini ve anlat herkese olan biteni ya da kimse bilmesin ikimizin de akıbetini. Çünkü sadeleşirken benim anlattıklarım, daha da derinleşiyor senin çizdiğin hikâyeler. Keşke bilmeseydim hikâyelerini.

Bir hikâyeyi bitirmek için en uygun vakit bir yağmur zamanıdır diyordum. Yani yağmur yakışırdı her hikâyenin sonuna.

Yağmur yağdı.

Fakat yetmedi.